galiciaunica Un recorrido semanal por Galicia, España.

TRUMP-i-tán-DISTÓPICO.

Por José María Palmeiro

Seguín a entronización de Trump-imperator-USA anunciador da “revolución do sentido común”. ¡Car-b-allo! Tiña razón o “ilustrado” francés Voltaire cando sostiña -era o s. XVIII- que o sentido común era o menos común dos sentidos.
E velaí ese nacional-imperialista-reaccionario ¿pasa algo? envalentonado coa carta marcada da axuda (suposta, supoño) de Deus.
“Deus salvoume para facer a EE.UU. grande novamente”, proclamou o marido de Melania. Antes deixara caer que, coa súa entronización nomás, comezaba unha “época áurea” e que o 20 de xaneiro era o “día da liberación” á sombra dos muros que seica evitarán o ingreso no país de vagos, maleantes, drogadictos, criminais e outras xentes de mal vivir.
¡Quédense en México, cuates!, ese país norteamericano que limita tamén co “Golfo de México” sen saber que o 47 Presidente USA, millonario e onomástico, fala dende xa de “Golfo de América” mentras mira, cobizoso, o canal de Panamá-mamá. E veña petróleo e mais perforacións, e nada de coche eléctrico, e aranceis a tope, entendidos como “impostos a outros países para enriquecernos” ¡Si, señor, cun par! E a bandeira das barras e as estrelas xa está tardando en chegar a Marte-Musk, verbigracia. E aquí hai dous xéneros e quen avisa non traizoa, o que no metatalinguaxe Trump-itán pode traducirse tamén como nós e todos os outros, ou sexa o inferno (Sartre dixit). E así foi pasando a velada ¡qué risa! distopía vai, distopía ven. ¡Jo, qué tropa! houbera concluído o Conde de Romanones. Eu namais exclamei: Deus o faga mellor. E apaguei a tele.

Seguí la entronización de Trump-imperator-USA anunciador de la “revolución del sentido común”. ¡Car-b-allo! Tenía razón el ilustrado francés Voltaire cuando sostenía -era el s. XVIII- que el sentido común era el menos común de los sentidos. Y he ahí ese nacional-imperialista-reaccionario ¿pasa algo? envalentonado con la carta marcada de la ayuda (supuesta, supongo) de Dios. “Dios me salvó para hacer a EE.UU. grande otra vez”, proclamó el marido de Melania. Antes había dejado caer que con su entronización nomás comenzaba una “era dorada” y que el 20 de enero era el “día de la liberación” a la sombra de los muros que dicen evitarán el ingreso al país de vagos, maleantes, drogadictos, criminales y otras gentes de mal vivir. ¡Quédense en México, cuates!, ese país norteamericano que limita también con el “Golfo de México” sin saber que el 47 Presidente USA, millonario y onomástico, habla desde ya de “Golfo de América” mientras mira, ambicioso, el canal de Panamá-mamá. Y venga petróleo y más perforaciones y nada de coche eléctrico y aranceles a tope, entendidos como “impuestos a otros países para enriquecernos”. ¡Sí, señor, con un par! Y la bandera de las barras y las estrellas ya está tardando en llegar a Marte-Musk, verbigracia. Y aquí hay dos géneros y el que avisa no es traidor, lo que en el metalenguaje Trump-itán puede traducirse también como nosotros y todos los otros, o sea, el infierno (Sartre dixit). Y así se fue pasando la velada ¡qué risa! distopía va, distopía viene. ¡Jo, qué tropa! hubiera concluido el Conde de Romanones. Yo tan solo exclamé: Dios lo haga mejor. Y apagué la tele.

José Mª Palmeiro