VÁNSE AS MÁSCARAS E VOLTAN OS MEDOS

Por Antón Luaces

Xa está: o Goberno decidiu en Consello de Ministros que, desde este mércores, 20 de abril, as máscaras – ou tapabocas- non van ser obrigatorias en colexios nin centros de traballo. Sen embargo serán de uso obrigado en determinados lugares e circunstancias.

Este acordo gobernativo cadra no tempo coa aparición doutra grave preocupación sanitaria: a existenza de numerosos casos de hepatite aguda en cativos de Estados Unidos, Países Baixos e Dinamarca.

Atopámonos tal vez diante doutra pandemia de efectos agora mesmo incalculables? ¿Que é o que está a pasar non mundo para que as preocupacións leven rapidamente á pescuda dous casos cando xa están a petar nas portas outros de carácter pandémico que nos retrotraen a épocas pasadas que, non caso de España -e, obviamente, Galicia- foron crebadoiros de cabeza para todos e carencias moi lembradas de medios para combater todos aqueles cúmulos de males case que sempre maiores que, na actualidade, considerabamos superados?

Non son médico pero sí un cidadán que, cunha vida que me conduce cara aos 79 anos, ten boa memoria e unha dilatada constatación dos padecementos rexistrados nunha poboación que, sendo castigada pola guerra civil española tamén o foi posteriormente pola posguerra, e danos colaterais desta: fame, carencia de elementos hoxendía non valorados pero que daquela eran sumamente necesarios (aceite, pan, carnes, etc.) que levaron a empregar graxa de porco que susbstituía o aceite, fariña milla porque non había a de trigo (cando non fariña de arroz), a tona do leite por carecermos de manteiga, e deixar para un día de gran festa a inxesta -dentro dás posibilidades de cada quen- de carne de polo, cocho ou vaca, e alí onde podíase, de año ou cabuxa.

Eran tempos nos que o aceite adquiríase –cando podíase- por cuartillos, como por cuartillos comprábase o viño para o home dá casa (a muller non bebía, e os cativos só o lambían non día da festa maior, con pan de choca, leite calado -que posteriormente deron en chamar iogur- e un espelirse estrada ou rúa adiante para ver pasar a banda de música que amenizaba a xornada).
A esta pandemia sumóuse a tuberculose, a tose ferina, a ictericia, as lombrigas e mesmo a tenia (ou solitaria), a gripe en calquera dás súas modalidades nacionais e internacionais (a pior, a gripe europea), a variola, a poliomielite, etc., etc.

E todas e cada unha delas foron combatidas e superadas a base de fármacos e, nidiamente, pola mellora na dieta de cada quen.

As vacinas e, nomeadamente, as de carácter “trivalente”, abriron novas expectativas á cidadanía, ata chegarmos ao tempo actual non que, malia todos os avances, sempre aparece no noso universo un espectro maligno que vai do SIDA ao ébola, pasando por outras circuntancias coma o ictus, o alzheimer, e demáis.

Agora, como digo, cando unha nova variante do SARS Covid (ómicron) fai revivir eses máis de 700 días que retorceron o mundo por mor do “becho”, os españois temos licenza para desprendernos dá máscara ou tapabocas agás onde segue a ser obrigado o seu uso e que fai tremer a moitos cidadáns, especialmente aos maiores, porque somos pouco receptivos a un cambio tan radical que nos fai pensar que a retirada dá máscara vai ser prexudicial e que pode encher novamente os hospitais de persoas contaxiadas polo que queda do coronavirus.

Non existe un convencemento total dá bondade dá decisión gobernativa. E son moitos, de feito fálase dunha maioría notable, os que albiscan a posibilidade de que, outra vez, se teña que percorrer á obriga do uso do que, dende o mércores, é unha opción que se lle dá ao cidadán para seguir a facer a súa vida dentro desa certa marxe de manobra que dá agora mesmo o abandono dá máscara que tanto nos martiriza os miopes, obrigados a usarmos lentes.
Vaiamos amodo, xa que logo, e que o tempo novo sexa para ben de todos.

ANTÓN LUACES