POR CULPA DE UN FOGUETE

UN CAN, UN AMIGO, UNHAS BOMBAS DE PALENQUE E UN ADEUS

Por Antón Luaces

Na localidade granadina de Monachil rexistrouse un suceso que, probablemente, é repetición doutros semellantes e, presupoño, doutros que seguirán se as autoridades municipais, autonómicas ou nacionais non o remedian: Un can labrador de oito anos precipitouse por un barranco ao fuxir asustado polo estoupido dos fogos artificiais que botaban nas festas patronais do municipio.

Chamábase “Rubio” e era un can-guía dun invidente de Monachil que, aos seus 70 anos, dependía do can dende o ano 2016. Era para él a súa autonomía imprescindible. Foi atopado morto polos veciños do pobo que saíron na súa busca cando fuxiu da casa e desapareceu.

A pirotecnia causa un gran estrés nos animais -especialmente nos cans- e xa son moitas as localidades (tamén en Galicia) nas que os seus cidadáns piden que se eliminen os fogos de palenque ou ben que se estude a posibilidade de silencialos.

“Rubio” é só unha das moitas vítimas da pirotecnia a que tan afeccionados somos en España e, particularmente, en Galicia onde é imposible pensar nunha festa se nesta non se botan os foguetes das populares “dianas e alboradas”, as da misa solemne e, obviamente, os do remate da festa, xa na amencida.   

Centos de cans, gatos, gando vacún e cabrún, equinos, vense afectados polo estrondo dos foguetes. Sábeno ben os seus propietarios que, en máis dunha ocasión o teñen relatado. Non todos rematan como “Rubio”, certamente, pero si foxen dos lugares nos que se acubillan por culpa do estoupido desa herdanza que, disque, deixaron na península Ibérica os mouros que nela residiron durante séculos.

O propietario de “Rubio” ten que solicitar outro guía na ONCE, organización que xa lle concedera o can agora finado no barranco de Monachil. Tardará uns meses en recibilo, pero a comisión de festas do seu pobo non poderá substituír nunca ao canciño guía que, asustado polos foguetes da noite, fuxiu na percura do silencio e tranquilidade que tiña na súa casa.

Quen quere a un can entenderá a dor de quen durante seis anos gozou do cariño de “Rubio”; mais tamén entenderá  o medo dese animaliño que sempre buscaba acubillo debaixo dun moble da casa que, nesa fatídica noite, non atopou.

Na memoria de “Rubio”, ben podían tratar de eliminar o estoupido das bombas de palenque.

(Deixo claro que non teño can, gato ou outro animal de compaña; pero entendo a aqueles que si os desfrutan).

ANTÓN LUACES